Jefke en de blinkende auto
Het was een frisse ochtend in Vogtland. De zon stond laag, en het erf rook naar graan en vers stro.
De baas had net de Bollebozen gevoerd — die pikten tevreden in het voer, terwijl Jefke zijn bak leeglikte tot de laatste brok.
"Zo," zei de baas, "iedereen tevreden?"
Jefke kwispelde. De kippen kakelden instemmend.
Maar toen — vrrrroem!
Aan de overkant van het hek klonk het zachte gezoem van een poetsdoek over metaal. De buurvrouw stond daar, geconcentreerd, met een emmer sop en een blinkende auto.
Jefke spitste zijn oren. Zijn kop ging scheef.
"Wat doet ze dáár?" vroeg de witte Bolleboos nieuwsgierig.
"Ze wast haar auto," zei Jefke plechtig, "met veel water… en nog meer glans."
Hij ging wat dichterbij zitten, zijn snuit net boven het hek. De buurvrouw merkte hem op en lachte.
"Dag Jefke! Jij kijkt zeker of ik goed werk lever?"
Jefke kwispelde enthousiast en liet een zachte "woef" horen.
De Bollebozen kwamen ook kijken, drie kopjes boven het gras.
"Zo, zo," kakelde Martha, "als ze klaar is, kan ze ons hok ook eens doen!"
Iedereen lachte — behalve Jefke, die even serieus bleef kijken. Hij volgde elke beweging van de poetsdoek, alsof hij de controleur van de glans was.
Toen de buurvrouw klaar was, boog ze zich naar hem toe.
"Wat vind jij, Jefke? Mooi geworden?"
Jefke blafte één keer, vrolijk en goedkeurend.
De kippen kakelden luid:
"Zeker geslaagd, hoofdinspecteur Jefke!"
En toen liep hij tevreden terug naar zijn plek, waar de zon hem zacht verwarmde. Zijn werk voor vandaag was gedaan.
