Het was een frisse ochtend in Vogtland. De lucht rook naar houtvuur, en de eerste rijp glinsterde op het gras.
De baas had de auto naar de garage gebracht. "Vandaag krijgt hij winterbanden, Jefke," zei hij met een knipoog. "Het wordt tijd."
Het was een stille nacht in het Vogtland. De lucht was helder en fris, en boven de daken hing een prachtige, grote volle maan. In het kippenhok was alles rustig — de Bollebozen zaten knus op hun stok, met hun snavels diep in hun veren. In het huis brandde nog één klein lichtje, tot ook de baasjes hun laatste "goenacht"...
Op een rustige herfstdag in het Vogtland is het 3 november: Sint Hubertusdag, de dag van de jagers. Het Altes Bahnhaus staat er vredig bij, met goudgele en oranje bladeren op het erf. Jefke, de vriendelijke Duitse herder, zit in het zachte gras. Hij luistert aandachtig naar een verre kerkklok die de zegen van de dag aankondigt. Zijn staart kwispelt...
De zon scheen eindelijk weer over het erf. De lucht was fris, het gras nog een beetje vochtig van de ochtenddauw.
De baas was druk bezig met hout stapelen, blok na blok, netjes op een rij.
Het was zondagochtend in het dal.
De straat was stil, geen auto's, geen geroep, alleen het zachte geklater van de beek verderop.
Zelfs de wind leek te fluisteren in plaats van waaien.
Het was een frisse ochtend. De lucht rook naar herfst en houtrook, en achter het kippenhok klonk het klonk-klonk van stapelend brandhout.
"De winter komt eraan," mompelde de baas terwijl hij nog een blok op de stapel legde.
Het was stil in het dal. Geen spoken, geen pompoenen met enge gezichten. Alleen de geur van natte bladeren en houtrook hing over het erf.
"Vandaag geen Halloweengedoe," bromde de baas tevreden terwijl hij zijn mok koffie optilde.
Jefke lag languit voor de deur, zijn kop op zijn poten, en keek loom naar de kippen.
Het was een frisse herfstdag op het erf.
De bladeren dwarrelden over het gras, en uit de vakantiewoning kwam het vrolijke geluid van nieuwe gasten die hun koffers uitpakten.
Op een frisse ochtend, toen de zon nog wat slaperig over het erf kroop, kwam Jefke – eigenlijk heet hij Viktor, maar niemand noemt hem zo – met statige tred uit zijn hok. Zijn oren stonden recht als vlaggen in de wind. Hij was de waakhond van dienst, de baas van het erf… tenminste, dat vond hij zelf.Aan de...