Jefke en de Bollebozen – De Feuerstättenschau
De zon scheen eindelijk weer over het erf. De lucht was fris, het gras nog een beetje vochtig van de ochtenddauw.
De baas was druk bezig met hout stapelen, blok na blok, netjes op een rij.
Jefke liep ernaast met zijn bal — natuurlijk.
Elke keer als een blok neerplofte, legde hij zijn bal precies op dezelfde plek.
"Niet nu, Jefke," zei de baas, "de Bezirksschornsteinfeger komt volgende week!"
Jefke spitste zijn oren. Be-zirks... wat?
De Bollebozen keken op van tussen het gras.
"Wat is dat voor beest, een Schornsteinfeger?" kakelde de kleinste.
"Misschien zwart, met roet en een borstel!" gilde een andere.
Ze trippelden dichterbij, klaar om het allemaal van dichtbij te bekijken — als het moment daar was.
De baas veegde het zweet van zijn voorhoofd. De stapel groeide gestaag, de zon deed goed haar best.
En Jefke? Die ging midden tussen het hout liggen, zijn bal tussen de poten, alsof hij wilde zeggen:
Als die Schornsteinfeger komt, laat ik hem wel even zien wie hier de echte wachter is!
De kippen kakelden goedkeurend. "Als hij maar geen roet op onze veren krijgt," riepen ze in koor.
Het erf lag er vredig bij — hout gestapeld, kippen tevreden, hond alert —
klaar voor inspectie, maar vooral klaar voor nog zo'n mooie herfstdag.
