Jefke en de Bollebozen – Geduld in de Korte Dagen

Het wordt weer kouder.
Zo van die kou die niet echt bijt, maar wel blijft hangen.
Jefke voelt het meteen: 's morgens duurt het wat langer voor hij zijn poten uit zijn mand steekt, en zijn adem tekent kleine wolkjes in de lucht.

Bij de bollebozen is het al een tijdje duidelijk:
er komen geen eieren meer.

Al meer dan een maand kijken ze Jefke aan met die blik van:
"Ge moogt zeggen wat ge wilt, maar wij doen het voorlopig zo."

Jefke heeft het nochtans geprobeerd.
Hij ging bij het hok zitten, keek hen ernstig aan, en blafte eens zachtjes, alsof hij wilde uitleggen hoe belangrijk eieren eigenlijk zijn voor het huishouden.
Maar de bollebozen bleven onverstoorbaar.
Zij kennen hun ritme beter dan eender wie.

De dagen zijn kort nu.
's Morgens is het nog donker als iedereen opstaat,
's avonds lijkt het licht al weg nog voor het echt begonnen is.
En daar laten de bollebozen zich door leiden.

Nog enkele dagen geduld, zegt baasje.
Dan worden de dagen weer heel voorzichtig langer.
Net op het moment dat de officiële winter begint, ironisch genoeg.
Misschien helpt dat.
Misschien komt er dan weer wat beweging in het kippenhok.

Jefke begrijpt dat wel, denkt hij.
Soms moet ge niks forceren.
Soms is wachten ook een vorm van zorgen.

En dus blijft hij gewoon zijn werk doen:
waken, rondlopen, af en toe zijn bal brengen,
en ondertussen samen met de bollebozen uitkijken naar het moment dat het licht weer terugkomt.

Want dat komt altijd.
Ook al duurt het soms wat langer dan gehoopt.