Jefke en de Bollebozen – Nieuwe gasten

Het erf lag er rustig bij toen de auto het pad op reed.
Nieuwe gasten. Ze zouden blijven tot na nieuwjaarsavond.

Jefke stond op, langzaam. Zijn oren gingen iets omhoog.
Nieuwe mensen betekenden altijd opletten.

De bollebozen kwamen dichterbij geschuifeld.
De blaugraue Vögtländer kippen deden alsof ze nergens om gaven, maar Jefke kende ze beter.

"Nieuwe gasten," bromde Jefke zacht.
"Blijven ze lang?"

"Tot na oud en nieuw," kakelde één van de bollebozen.
"Dat is met licht en knallen, toch?"

Jefke keek richting de schuur en daarna naar de hemel.
Vuurwerk.
Vorig jaar had hij er ook naar gekeken. Niet bang, eerder nieuwsgierig.
Maar hij was gebleven. Bij de kippen. Want iemand moest op ze passen.

"Als ze vuurwerk afsteken," zei Jefke rustig,
"dan blijven jullie dicht bij mij."

De kippen knikten. Of dat probeerden ze tenminste.

De gasten stapten uit, lachten, droegen tassen naar binnen.
Het huis kreeg weer die warme winterdrukte.

Jefke ging weer liggen. Midden op het erf.
Goed zicht op de kippen. Goed zicht op de lucht.

Wat er ook zou knallen dit jaar —
Jefke was er klaar voor.