Jefke en de Bollebozen – Pubers in het Kippenhok

Alle sneeuw was eindelijk weggesmolten. Het gras lag er weer nat en sponsig bij, maar Jefke vond dat prima. Eindelijk kon hij terug buiten rennen zonder dat zijn poten vastvroren in de sneeuw. Baasje had een hoop hout klaar liggen, en zoals altijd vond Jefke dat geweldig. Elk blok dat baasje neerlegde, moest Jefke eerst uitgebreid besnuffelen, goedkeuren en soms – voor de sport – even wegrollen.
En tussen twee houtblokken door? Juist ja: sprintjes trekken achter zijn bal. Dat bleef zijn grootste ambitie in het leven.

Maar bij de Bollebozen was er vanalles aan het veranderen.

De jonge kippen, die een half jaar geleden nog piepkleine donsbollekes waren, waren nu echte pubers. En da's iets speciaal, zeker als er vier hanen tussen zitten. Vier hanen die allemaal dachten dat zíj de grootste, stoerste en luidste waren.

's Morgens vroeg begon de wedstrijd al.
De eerste haan zette zijn borst vooruit, rekte zijn hals, en…

"Krrrr… ooo… oek?"

Het klonk alsof er een roestige fietsbel in een emmer water gevallen was.
De tweede haan vond dat hij het beter kon:

"KROK-rok-ROOO–… hik!"

De derde probeerde stoer te doen en ging meteen voluit:

"KRRROOOOO—" stilte "—ooooo?"

De vierde haan zei niks. Die keek gewoon rond alsof hij wilde zeggen:
"Serieus gasten, moeten we nu echt zo belachelijk doen?"

De kippen keken ernaar alsof ze een soapserie aan het volgen waren.
En Jefke? Die stond aan de draad te kijken, met zijn kop scheef, alsof hij probeerde te begrijpen wat die rare gasten nu precies probeerden te zeggen.

Af en toe begon er één van de jonge hanen een stoere pas te doen: vleugels beetje open, staart omhoog, borst vooruit. Maar zodra een andere haan dichterbij kwam, sprongen ze achteruit alsof ze zich verbrand hadden aan een warme stoof.

Het was duidelijk:
Ze wilden graag haan zijn, maar wisten nog totaal niet hoe dat eigenlijk moest.

Baasje zei:
"Gij groeit toch ook op, hé Jefke. Al die mannekes moeten nog leren wat het leven is."

Jefke blafte zachtjes, precies alsof hij wilde antwoorden:
"Ja ja, maar kúnnen ze dat niet een beetje stiller leren?"

En zo ging de dag verder:
Jefke hout stapelen en spelen, de Bollebozen puberen en kraaien, en baasje genieten van het eerste sneeuwvrije werkweer.

Het was een gewone dag op de hof, maar wél eentje om te lachen.