Jefke en de Bollebozen: Sint Hubertusdag
Op een rustige herfstdag in het Vogtland is het 3 november: Sint Hubertusdag, de dag van de jagers. Het Altes Bahnhaus staat er vredig bij, met goudgele en oranje bladeren op het erf. Jefke, de vriendelijke Duitse herder, zit in het zachte gras. Hij luistert aandachtig naar een verre kerkklok die de zegen van de dag aankondigt. Zijn staart kwispelt nieuwsgierig. Zijn baasjes spreken over de jaarlijkse zegen voor jachthonden; Jefke spitst zijn oren.
Jefke vraagt zich af welke rol hij eigenlijk heeft op het erf. "Ben ik een waakhond of een soort jachthond?" denkt hij. Hij kent zijn taak: 's nachts waakt hij over de het kippenhok, overdag kijkt hij mee als de baas vogels telt of kippen voert. Maar hij weet ook dat er soms mensen naar de kerk gaan om hun honden zegen te laten ontvangen. Zou hij die heilige zegen mogen krijgen? Jefke kijkt om zich heen bij de kippenren. De Bollebozen, de kippen van "altes bahnhaus", scharrelen tussen de spinnenwebben en door de gevallen bladeren. Hij vraagt zich hardop af: "Zou zo'n dorpspastoor mij ook zegenen?"
De Bollebozen horen Jefke's vraag en kakelen verbaasd. Martha, de oudste kip met een rood kammetje, fladdert omhoog en roept: "Heilig wát op onze veren?!" De andere kippen kakelen mee en barsten in een vrolijk gelach uit. Oma Kip, die graag grapjes maakt, pakt een pluk veren op en zegt gekscherend: "Beetje vreemd idee, heilig water over kippenstro!" De kippen imaginereren een priester met een kleine sprinkelfles tussen de kippenhennen: "Zal de pastoor per ongeluk wat maïs korrels strooien in plaats van wijwater?"
Jefke lacht met de kippen mee. Hij begrijpt dat die zegen eigenlijk voor jagers en jachthonden is, niet voor hem. Maar diep vanbinnen voelt hij zich blij en warm. Terwijl de zachte herfstzon over de akker schijnt, denkt hij aan alles wat hij heeft: een veilig erf, de liefdevolle baasjes die hem elke dag een dikke aai geven, en zijn eigen feestelijke stel kippenvrienden, de Bollebozen. Ook al is hij officieel geen jagershond, voelt hij zich al gezegend. Iedereen bij ok-ferien houdt van hem zoals hij is, en dát is de mooiste zegen van allemaal.
