Alle sneeuw was eindelijk weggesmolten. Het gras lag er weer nat en sponsig bij, maar Jefke vond dat prima. Eindelijk kon hij terug buiten rennen zonder dat zijn poten vastvroren in de sneeuw. Baasje had een hoop hout klaar liggen, en zoals altijd vond Jefke dat geweldig. Elk blok dat baasje neerlegde, moest Jefke eerst uitgebreid besnuffelen,...
Vanavond moet Jefke weer goed opletten. Baasje en bazin trekken zoals elke vrijdag naar de stammtisch, en dan is het aan Jefke om een oogje in het zeil te houden.
Hij neemt zijn taak serieus, hoor. Met zijn poten stevig in de koude avondgrond geplant en zijn oren spitser dan spitst, luistert hij naar elk geluid dat uit de donkerte komt....
Een doorlopend Vlaams-Nederlands verhaal vol warmte, humor en Vogtlandse charme
Vanochtend stond Jefke met zijn poten in iets fris en krakends.
Een héél dun laagje sneeuw, net genoeg om alles een beetje wit te maken.
Hij keek omhoog, snuffelde eens diep, en dacht: "Amai, 't is weer zover, de winter komt eraan!"
Het was gisterenavond stil rond het huis. Alleen in de verte klonk het zachte geroezemoes uit de Stammtisch, waar baasje en bazin zoals elke vrijdag hun wekelijkse avond hadden.
't Was feest in het Vogtland.
De lucht rook naar herfst en houtvuur, en in de keuken was het drukker dan ooit.
Vandaag was het Sint Maarten, en dat betekende maar één ding: er kwam gans op tafel!
't Was een frisse herfstdag in het Vogtland. De blaadjes dwarrelden en de lucht rook naar houtvuur. Achter de vakantiewoningen was er weer leven in de brouwerij: de kippen, die de baas steevast de Bollebozen noemde, hadden weer iets in hun kop.
Het was een frisse ochtend in Vogtland. De zon stond laag, en het erf rook naar graan en vers stro.
De baas had net de Bollebozen gevoerd — die pikten tevreden in het voer, terwijl Jefke zijn bak leeglikte tot de laatste brok.
Het was een frisse ochtend in Vogtland. De lucht rook naar houtvuur, en de eerste rijp glinsterde op het gras.
De baas had de auto naar de garage gebracht. "Vandaag krijgt hij winterbanden, Jefke," zei hij met een knipoog. "Het wordt tijd."
Het was een stille nacht in het Vogtland. De lucht was helder en fris, en boven de daken hing een prachtige, grote volle maan. In het kippenhok was alles rustig — de Bollebozen zaten knus op hun stok, met hun snavels diep in hun veren. In het huis brandde nog één klein lichtje, tot ook de baasjes hun laatste "goenacht"...